ماجرای ساختمان پلاسکو مثل همه اتفاقات دیگری که رخ می دهد تمام شد. خیلی ها عکس ها و فیلم هایشان را گرفتند و همراه با تحلیل های علمی و تخیلی برای هم فرستادند، مسئولان مختلف بی ربط و با ربط آمدند و مصاحبه کردند و با چند فریم عکس برگشتند. مادرها و زن های داغدار روی خاکش ضجه زدند و آتش نشان ها قطعه های پیکر همقطارانشان را همان جا یا حسین گویان و اشک ریزان تشییع کردند. بله، پلاسکو هم مثل ده ها اتفاق بد و تلخ دیگر تمام شد، مثل همه اتفاقاتی که چند روزی سرخط اخبار و سر زبان مردم بودند و بعدش یکهو از خاطره ها محو شدند. اما امیدوارم این بار قضیه کمی فرق کند. خدا کند خاطره پلاسکو هیچ وقت از ذهن مان پاک نشود. خدا کند که ریختن پلاسکو شروع ساختن یک راه جدید باشد. پلاسکو با همه تلخی هایش یک امتحان سرنوشت ساز بود. سرنوشت خیلی ها توی پلاسکو عوض شد. خیلی ها سهمشان آتش شد و آوار، خیلی ها خسارت و ضرر و خیلی ها هم عکس و مصاحبه !
سر قضیه پلاسکو ما هزاران قول به خودمان دادیم. قول دادیم که در موقع بحران تجمع نکنیم. قول دادیم راه را بر خودروهای امدادی باز کنیم. قول دادیم به مسائل ایمنی بیشتر توجه کنیم و قول دادیم بیشتر هوای آتش نشانان شهرمان را داشته باشیم. مسئولان هم هزاران قول به ما و کسبه پلاسکو دادند. قول دادند همه جوره از آنها حمایت کنند. قول دادند به آتش نشانان امکانات بیشتری بدهند. قول دادند که هوای خانواده شهدای آتش نشان را داشته باشند. قول دادند به ایمن سازی ساختمان ها بیشتر توجه کنند و قول دادند که پلاسکو را دو ساله بسازند.
من آرزو می کنم پلاسکو را هیچ وقت دوباره نسازند. کاش پلاسکو همین طور زخمی و خراب باقی بماند. کاش شبکه خبر حالا حالاها آن کادر کوچک « زنده از پلاسکو» را توی صفحه اش نگه می داشت تا هیچ وقت یادمان نرود هست ها یکهو نیست می شوند. کاش پلاسکو نماد همه بی خیالی ها و کمبودها بشود. پلاسکوی زخمی باید هر روز همین طور خراب و خسته زل بزند توی چشم ما و یادمان بیاورد که چه قول هایی داده ایم. کاش هر وقت مطمئن شدیم که داریم به قولمان عمل می کنیم، آن وقت شروع به ساختن پلاسکو کنیم. آن روز البته آنقدر روز عجیبی است که احتمالاً پلاسکو مثل ققنوس از خاکستر خود دوباره متولد خواهد شد.
ناشناس