وقتی حسین تنها بود

هر سال محرم که فرا می رسه این فکر ذهنم را مدام مشغول می کنه که مایی که همیشه در سوگ مظلومیت حسین (ع) گریه می کنیم و از مصیبتی که بر او و خاندانش رفت بغض در گلو حبس می کنیم اگر آن روز در میانه دشت کربلا بودیم جانب کدام طرف را می گرفتیم؟ سمت حسین (ع) و سپاه 72 نفره اش را یا سمت عمر بن سعد و سپاه 30 هزار نفره اش را؟ ظاهر هر دو طرف که پاسداری از دین خداست! این طرف می گوید که هدفش «اصلاح دین امت جدم محمد (ص) است» و آن طرف هم دم از احیای دین خدا می زند و از اسلام و حقانیت خودشان صحبت می کنند و می گویند «شما از دین خدا خروج کردید»! اگر ما آن روز بودیم و در معرض ظاهر سازی ها قرار می گرفتیم، با چه کسی دوستی می کردیم و با چه کسی دشمنی؟ در سپاه چه کسی شمشیر می زدیم؟ واقعاً اگر آن روز در کنار امام حسین (ع) بودیم و او از ما می خواست به خاطر احیای دین جد بزرگوارش و حقی که از امتش ضایع شده قیام کنیم حاضر می شدیم جانب او را بگیریم؟ چند نفر از ما حاضر بودیم بدون هیچ چشمداشت دنیوی و فقط برای رضای خدا به دعوت او پاسخ دهیم؟ واقعاً اگر همین امروز ندای کیست که مرا یاری کند را بشنویم، چند نفر از ما به آن لبیک می گوییم و برای فریاد رسی می رویم؟